- Archiwum

Kara 33 mln zł dla Telekomunikacji Polskiej prawomocna

Dotyczy kary za niewykonanie decyzji Prezesa UKE.

W dniu 9 kwietnia 2010 r.  Sąd Apelacyjny rozpoznał sprawę z apelacji Telekomunikacji Polskiej SA oraz Prezesa UKE od wyroku Sądu Okręgowego SOKiK z dnia 8 czerwca 2009 r. sygn. akt XVII AmT 69/07 w sprawie z odwołania TP od decyzji Prezesa UKE z dnia 17 sierpnia 2007 r. nr ORZ-WE-029-2/07(39) nakładającej na TP karę pieniężną w wysokości 33.000.000,00 zł za niewykonywanie decyzji Prezesa UKE z dnia 5 października 2006 r. sygn. DRTH-WOR-6062-2/06(41) zmieniającej projekt „oferty ramowej TP" określającej ramowe warunki umów o dostępie do lokalnej pętli abonenckiej i związanych z nim udogodnień w zakresie dostępu pełnego i współdzielonego i zatwierdzającej projekt w brzmieniu zawartym w załączniku nr 1 do decyzji („Decyzja RUO 1") oraz decyzji z dnia 3 kwietnia 2007 r. sygn. DHRT-WOR-6062-2/06(63) uchylającej i zmieniającej w części Decyzję RUO 1 („Decyzja RUO 2").

W wyroku z dnia 8 czerwca 2009 r. SOKiK:
1. zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, iż w miejsce podstawy prawnej decyzji tj. „art. 209 ust. 1 pkt 6 Pt" wpisał „art. 209 ust. 1 pkt 5 Pt";
2. oddalił odwołanie TP w pozostałej części.

Od wyroku SOKiK apelacje złożyła zarówno TP (zaskarżając go w całości), jak i Prezes UKE (zaskarżając go jednak w części, tj. tylko punkt 1 wyroku).

Sąd Apelacyjny w wyroku z 9 kwietnia 2010 r.:
1. zmienił wyrok SOKiK w ten sposób, że oddalił w całości odwołanie TP;
2. oddalił apelację TP.

Podając ustne motywy rozstrzygnięcia, Sąd wskazał, że uwzględnił apelację Prezesa UKE i oddalił apelację TP z uwagi na przyjęty w kpc model tzw. apelacji pełnej, tj. takiej, w której sąd II-instancyjny ma możliwość merytorycznej oceny sprawy.

Sąd Apelacyjny podkreślił, że niezasadny jest zarzut TP dotyczący naruszenia przez Prezesa UKE art. 10 ust. 2 i 3 Dyrektywy o zezwoleniach, który w wersji pierwotnej tj. do dnia 19 grudnia 2009 r. obowiązywał w brzmieniu:

„2. Jeżeli krajowy organ regulacyjny stwierdzi, że dane przedsiębiorstwo nie spełnia jednego lub więcej wymogów określonych w ogólnym zezwoleniu, prawach użytkowania lub w szczegółowych obowiązkach, o których mowa w artykule 6 ust. 2, powiadomi on o tym przedsiębiorstwo i zapewni mu odpowiednią możliwość wypowiedzenia się w tej kwestii lub usunięcia naruszenia w terminie:
- jednego miesiąca od momentu dokonania notyfikacji, albo
- krótszym, uzgodnionym z przedsiębiorstwem albo określonym przez krajowy organ regulacyjny w przypadku wielokrotnych naruszeń, albo
- dłuższym, określonym przez krajowy organ regulacyjny.
3. Jeżeli dane przedsiębiorstwo nie usunie naruszeń w terminie określonym w ustępie 2, właściwe organy władzy państwowej podejmą odpowiednie i proporcjonalne środki zmierzające do zapewnienia zgodności ze stanem prawnym. W tym celu Państwa Członkowskie będą mogły upoważnić właściwe organy władzy państwowej do nakładania kar finansowych, jeżeli będzie zachodziła taka potrzeba. O środkach oraz motywach ich zastosowania należy powiadomić dane przedsiębiorstwo w terminie jednego tygodnia od daty podjęcia decyzji o ich zastosowaniu oraz należy wyznaczyć rozsądny termin, w którym przedsiębiorstwo będzie musiało się do nich dostosować."

Obecnie, tj. od wejścia w życie tzw. nowego pakietu dyrektyw telekomunikacyjnych (od dnia 19 grudnia 2009 r.), brzmienie tego przepisu jest inne:

„2. W przypadku gdy krajowy organ regulacyjny stwierdzi, że dane przedsiębiorstwo nie spełnia co najmniej jednego spośród wymogów określonych w ogólnym zezwoleniu, prawach użytkowania lub szczególnych obowiązkach, o których mowa w art. 6 ust. 2, powiadamia o tym przedsiębiorstwo i zapewnia mu możliwość wypowiedzenia się w tej kwestii, w rozsądnym terminie.
3. Właściwy organ uprawniony jest do żądania zaprzestania naruszeń, o których mowa w ust. 2, niezwłocznie albo w rozsądnym terminie, a także przyjmuje odpowiednie i proporcjonalne środki służące zapewnieniu przestrzegania przepisów.
W tym celu państwa członkowskie upoważniają właściwe organy do nakładania:
a) w stosownych przypadkach odstraszających sankcji finansowych, które mogą obejmować okresowe sankcje z mocą wsteczną; oraz
b) nakazów zaprzestania lub opóźnienia świadczenia usługi lub pakietu usług, których kontynuowanie prowadziłyby do znaczącej szkody dla konkurencji, do czasu osiągnięcia zgodności ze zobowiązaniami dotyczącymi dostępu nałożonymi po przeprowadzeniu analizy rynku zgodnie z art.16 dyrektywy 2002/21/WE (dyrektywa ramowa).
O środkach oraz uzasadnieniu ich zastosowania należy niezwłocznie zawiadomić dane przedsiębiorstwo oraz wyznaczyć rozsądny termin, w którym przedsiębiorstwo będzie musiało się do nich dostosować."

W ocenie Sądu, zarówno poprzednie brzmienie art. 10 ust. 2 i 3 Dyrektywy o zezwoleniach, a tym bardziej obecne, tj. po jego nowelizacji, która weszła w życie dnia 19 grudnia 2009 r., nie uzasadnia tez stawianych przez TP. W ocenie Sądu możliwe jest ukaranie podmiotu bez wcześniejszego wezwania do usunięcia naruszeń.

Odnosząc się do kwestii dotyczącej przeprowadzenia przez SOKiK dowodu z Decyzji RUO 1 i Decyzji RUO 2, Sąd wskazał, że TP w odwołaniu nie kwestionowała tego, że zawarte przez nią 4 umowy są niezgodne z tymi decyzjami.

Sąd wskazał, że powoływanie się przez TP na to, iż czyn przez nią popełniony nie podlegał karze na dzień wydania decyzji, jest nieprawidłowe. Sąd stwierdził, że fakt, iż obecnie czyn odpowiada normie z art. 209 ust. 1 pkt 31 Pt, który to przepis nie obowiązywał w dniu wydania skarżonej decyzji, nie oznacza, że na dzień wydania decyzji nie podlegał karze. Zdaniem Sądu, dokonana nowelizacja miała w tej mierze charakter klaryfikujący (tj. doprecyzowujący).

W ocenie Sądu, bardziej adekwatną podstawą prawną wydania skarżonej decyzji powinien być jednak art. 209 ust. 1 pkt 6 Pt (czyli tak jak uznał organ w decyzji), a nie pkt 5 tego przepisu (jak twierdził SOKiK w skarżonym wyroku). Co prawda, obydwa te przepisy dotyczą warunków zapewnienia dostępu, jednak - w opinii Sądu Apelacyjnego - właściwszy jest w tej sprawie pkt 6. Dlatego Sąd uwzględnił w całości apelację Prezesa UKE, który nie zgadzał się jedynie z tą niewielką częścią wyroku SOKiK.

Wyrok jest prawomocny.

Sygn. akt VI ACa 1195/09

Metryka ze strony archiwalnej