- Archiwum

Oddalona skarga kasacyjna TP

W dniu 2 kwietnia 2009 r. Sąd Najwyższy wydał wyrok oddalający skargę kasacyjną Telekomunikacji Polskiej S.A. od wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 17  kwietnia 2008 r. o sygn. akt VI ACa 1360/07.

Wyrokiem z dnia 17 kwietnia 2008 r. Sąd Apelacyjny w Warszawie oddalił apelację Telekomunikacji Polskiej S.A. (dalej TP) od wyroku Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 4 kwietnia 2007 r. (sygn. akt XVII Amt 23/06). Wyrokiem tym Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów oddalił odwołanie TP od decyzji Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej z dnia 10 lipca 2006 r. DRTD-SMP-6073-6/06. Decyzja Prezesa UKE z dnia 10 lipca 2006 r. dotyczyła ustalenia, że na krajowym rynku świadczenia usługi rozpoczynania połączeń w stacjonarnej sieci telefonicznej (rynek 8) nie występuje skuteczna konkurencja, wyznaczenia TP jako przedsiębiorcy posiadającego pozycję znaczącą na tym rynku i nałożenia na TP obowiązków regulacyjnych.

Wydanym w dniu 2 kwietnia 2009 r. wyrokiem Sąd Najwyższy oddalił skargę kasacyjną TP. Sąd Najwyższy wskazał, iż sposób sformułowania podstaw kasacyjnych spowodował, iż nie wszystkie zarzuty TP podlegały kontroli kasacyjnej. Sąd podzielił w tym zakresie stanowisko Prezesa UKE, prezentowane m.in. na rozprawie i w piśmie procesowym.

Sąd Najwyższy wskazał, iż nie podlegają kontroli kasacyjnej zarzuty naruszenia przez Sąd II instancji prawa administracyjnego i właściwości SOKiK. Sąd wskazał, iż postępowanie administracyjne zakończone wydaniem decyzji ma ten skutek, iż przesądza o dopuszczalności postępowania cywilnego wszczętego na skutek wniesienia odwołania. W postępowaniu tym Sąd nie dokonuje tylko kontroli legalności, ale i zasadności decyzji. Sytuacja, kiedy Sąd będzie uchylał decyzję należy do sytuacji wyjątkowych. Ewentualne uchybienia w postępowaniu administracyjnym mogą być „konwalidowane” w postępowaniu cywilnym.

Sąd Najwyższy wskazał, iż postawiony przez TP w skardze kasacyjnej zarzut naruszenia art. 40 ustawy z dnia 16 lipca 2004 roku Prawo telekomunikacyjne (dalej Pt) został sformułowany nieprawidłowo. W ocenie Sądu Najwyższego powód odnosił się do sytuacji wskazanej w art. 40 ust. 3 Pt, a który to przepis nie ma w ogóle zastosowania w niniejszym postępowaniu, lecz w postępowaniu dotyczącym wydania decyzji przewidzianej art. 40 ust. 4 Pt.

Sąd Najwyższy nie podzielił także argumentacji TP dotyczącej sformułowanego zarzutu naruszenia przez Prezesa UKE kompetencji ministra właściwego do spraw łączności. Sąd Najwyższy wskazał, że minister właściwy do spraw łączności wydając stosowne rozporządzenie określa rynki właściwe, zaś Prezes UKE dokonując analizy rynku uściśla zakres produktowy rynku.

Nie jest również zasadny w ocenie Sądu Najwyższego zarzut naruszenia przez Sąd Apelacyjny art. 25 ust. 4 Pt poprzez „błędne jego zastosowanie polegające na ukształtowaniu obowiązków regulacyjnych z pominięciem ograniczeń wynikających z zasady proporcjonalności i adekwatności”. Sąd Najwyższy uzasadniając bezzasadność tego zarzutu wskazał, na treść art. 8 ust 4 Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie dostępu do sieci łączności elektronicznej i urządzeń towarzyszących oraz wzajemnych połączeń (dyrektywa o dostępie).

Sąd Najwyższy zaznaczył, iż kwestionowany przez TP, a określony w zaskarżonej decyzji obowiązek z art. 34 Pt nie ma charakteru niedookreślonego, albowiem odnosi się do dostępu telekomunikacyjnego i usługi rozpoczynania połączeń w stacjonarnej publicznej sieci telefonicznej. Sąd Najwyższy odwołał się także do uzasadnienia decyzji, które wskazuje jak obowiązek ten musi być rozumiany.

Sąd  Najwyższy nie podzielił poglądu, iż Prezes UKE w sposób niewłaściwy zidentyfikował problemy na rynku hurtowym. Zauważył bowiem, iż niekiedy rynki detaliczne i hurtowe są ze sobą ściśle powiązane, co może determinować zidentyfikowane problemy, przy czym zaznaczył, iż istotnie nie we wszystkich fragmentach uzasadnienia decyzji Prezes UKE dostatecznie jasno rozgraniczył problemy na obu rynkach.

Sąd Najwyższy nie podzielił także zarzutu naruszenia art. 42 ust. 4 Pt w zw. z § 3 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 11 sierpnia 2005 r. w sprawie zakresu oferty ramowej o dostępie telekomunikacyjnym wskazując, iż sposób w jaki Prezes UKE określił zakres oferty ramowej był dopuszczalny.

Wyrok jest prawomocny.

Metryka ze strony archiwalnej

Pliki do pobrania

Pobierz wszystkie załączniki

• 
  iii sk 28 08 2 04 2009 - 111 KB plik PDF