- Archiwum

Relacja z debaty o lokalizacji abonenta

Podsumowanie debaty o efektywności stosowanych w Polsce metod lokalizacji abonenta wzywającego pomocy.

W zorganizowanej przez Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej w dniu 13 marca 2007 r. debacie o efektywności stosowanych w Polsce metod lokalizacji abonenta wzywającego pomocy wzięło udział około 50 osób reprezentujących szeroko rozumiany rynek telekomunikacyjny (przedsiębiorcy telekomunikacyjni, producenci sprzętu telekomunikacyjnego, uczelnie, jednostki naukowe i badawcze), a także przedstawiciele Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji, Komendy Głównej Policji, Komendy Głównej Państwowej Straży Pożarnej.

Celem debaty była wymiana poglądów dotyczących lokalizacji abonenta wzywającego pomocy oraz próba określenia kierunków i sposobów usprawnienia funkcjonowania w Polsce systemu lokalizacji abonentów wzywających pomocy.

Debatę otworzył Zastępca Prezesa UKE Krzysztof Dyl, a następnie przekazał prowadzenie debaty p. Marianowi Podniesińskiemu pełniącemu podczas debaty funkcję Przewodniczącego.

Przewodniczący na wstępie przedstawił zarys problemu. Zaplanowana debata dotyczyła wzywania pomocy za pomocą publicznych sieci telefonicznych w szczególnych okolicznościach, gdy wzywający pomocy, z różnych względów, nie jest w stanie określić miejsca, w którym się znajduje.

Kluczowym elementem w takiej sytuacji staje się ustalenie miejsca, do którego należy wysłać odpowiednie służby ratunkowe. Przyjęto, że wzywającego pomocy powinien w tych warunkach zastąpić system telekomunikacyjny. Wydaje się, że tylko tak można w sposób racjonalny uzasadnić wprowadzony do systemu prawa, zarówno Unii Europejskiej (jako element fazy drugiej wprowadzania numeru alarmowego 112 – określonej jako faza E(nhanced)-112) jak i Polski, obowiązek podawania lokalizacji wzywającego pomocy. W polskim prawie obowiązek ten jest określony w ustawie Prawo telekomunikacyjne w art. 78.

Dla potrzeb debaty przyjęto, że lokalizacja dotyczy każdego użytkownika posługującego się terminalem głosowym wykorzystującym do adresacji połączeń numerację abonencką z planu numeracji krajowej.

Skupiono się na przydatności pozyskiwanych danych lokalizacyjnych dla realizacji określonego w ustawie celu jakim jest „niezwłoczne podjęcie interwencji”. Debata miała na celu przedyskutowanie rozwiązań stosowanych w sieciach stacjonarnych i ruchomych, w tym także przy wykorzystaniu technologii VoIP, oraz ich przydatność w obszarach niezurbanizowanych i miejskich (w tym wewnątrz budynków), w górach i na wodach przybrzeżnych.

Każdy użytkownik telefonu, podejmując decyzję o wyborze rodzaju usługi z której zamierza skorzystać, już dzisiaj ma prawo do pełnej informacji o jej cechach.

Prezentacje

Po wprowadzeniu Przewodniczącego przystąpiono do prezentacji referatów.

Jako pierwsi wystąpili przedstawiciele Politechniki Gdańskiej prezentując opis wykorzystania istniejącej platformy lokalizacyjnej operatora komórkowego Polkomtel S.A. dla potrzeb  Komórkowego Systemu Alarmowego w Morskiej Strefie Przybrzeżnej wraz z uzyskanymi wynikami w zakresie efektywności lokalizacji poszukiwanych obiektów. Jest to bardzo ciekawe podejście opisujące metody lokalizacji niewielkich obiektów pływających (plażowicze na materacach czy pontonach, małe łodzie, itp.) znajdujących się na morzu i będących w zasięgu działania stacji bazowych operatorów sieci ruchomych. Tego typu obiekty, z różnych względów, nie mogą być objęte specjalistycznym systemem ratownictwa morskiego GMDSS (Global Maritime Distress and Safety System).

Kolejna prezentacja, przedstawiona przez przedstawicieli Ericsson Sp. z o.o., składała się z dwóch części i dotyczyła doświadczeń firmy w zakresie tworzenia i funkcjonowania systemu powiadamiania ratunkowego 112 i opisu skutecznego modelu funkcjonowania takiego systemu, a także metod lokalizacji abonentów ruchomych wraz z ich właściwościami oraz uwarunkowaniami wdrożenia. Według autorów prezentacji aby model 112 był uznany za skuteczny niezbędne jest określenie następujących zagadnień:

1. konieczny jest wybór operatora systemu (tzw. operator dedykowany systemu 112),

2. należy określić koncepcję działania systemu,

3. należy określić standardy kontaktów ze służbami alarmowymi.

Dyskusja

Po prezentacjach przystąpiono do otwartej dyskusji związanej z tematyką spotkania. W pierwszej fazie skoncentrowano się na cechach platform lokalizacyjnych stosowanych przez operatorów sieci komórkowych w Polsce. Podkreślano, że platformy te spełniają wymagania określone przepisami Unii Europejskiej i Polski. Analizowano aspekty aktualności i dokładności pozyskiwanych danych lokalizacyjnych. Dyskutowano potrzebę i kierunki dalszego doskonalenia systemów lokalizacji z punktu widzenia podwyższenia ich efektywności oraz rozszerzenia możliwości stosowania, w tym w różnego typu obszarach (np. w górach).

W tym kontekście, kolejny raz podkreślono, że operatorzy telekomunikacyjni nie mogą podejmować nowych działań w powyższym zakresie przy braku reakcji służb ratunkowych na wielokrotnie oferowane im możliwości wykorzystania platform lokalizacyjnych. W związku z tymi głosami została podana informacja o powołaniu „Zespołu Międzyresortowego ds. numeru alarmowego „112” oraz wdrażania systemu e-call”, do którego kompetencji należy koordynacja działań w powyższym zakresie. Przedstawiciel UKE jest członkiem tego zespołu.

Podniesiono także problem ograniczeń prawnych w zakresie dostępu specjalistycznych służb ratunkowych, nie posiadających statusu służby państwowej, do danych lokalizacyjnych oraz kwestie interpretacji zapisów artykułu 78 Prawa telekomunikacyjnego odnośnie obowiązującej  metody dostarczania danych lokalizacyjnych (push – dane lokalizacyjne dostarczane są dla każdego wezwania alarmowego  niezależnie od woli służb ratunkowych lub pull – dane lokalizacyjne dostarczane są „na żądanie” służb ratunkowych).

Pojawiły się interpretacje, że art. 78 (a także inne zapisy ustawowe) wskazuje metodę push. Przedstawiciel Instytutu Łączności zaprezentował pogląd, że wprowadzenie metody push lub metody pull jest porównywalne kosztowo. Nie zgodził się z tym przedstawiciel Polkomtela stwierdzając, że jest zasadnicza różnica między metodami w ilości odpytań platformy lokalizacyjnej, a to przekłada się na różnice w koszcie ponoszonym przez operatora telekomunikacyjnego. W większości przypadków wezwań pomocy, wzywający jest w stanie podać miejsce, w którym pomoc jest niezbędna, a dane lokalizacyjne są informacjami nadmiarowymi, wykorzystywanymi do weryfikacji wezwań. I tu znów pojawił problem braku doświadczeń wykorzystywania oferowanych możliwości platform lokalizacyjnych, które uzasadniałyby zastosowanie kosztowniejszej metody push.

W odniesieniu do prawnych ograniczeń dostępu do danych lokalizacyjnych użytkowników stwierdzono, że przepisy ustawy Prawo telekomunikacyjne wyraźnie wskazują, iż w sytuacjach zagrożeń nie jest wymagana zgoda użytkownika na przekazywanie takich danych.

W kolejnej części dyskusji omawiano sprawy lokalizacji wzywającego pomocy w sieciach stacjonarnych. W tym zakresie Telekomunikacja Polska S.A. poinformowała o działaniu systemu SONAR umożliwiającego uzyskiwanie informacji teleadresowych abonentów sieci stacjonarnej przez służby powołane do niesienia pomocy poprzez stronę internetową. Przedstawiciel TP poinformował, iż Spółka jest gotowa nieodpłatnie przekazać służbom elementy systemu dostępu (oprogramowanie, karty chipowe -  na obecną chwilę przygotowane jest 500 kompletów) niezbędne do autoryzacji użytkownika systemu. Jednakże koszt zakupu czytników do kart leży w gestii służb (TP przeprowadziła badania wskazujące, iż nie jest konieczny określony typ czytnika kart). Niezbędne jest ustalenie organu upoważnionego do wskazania osób upoważnionych do dostępu do danych lokalizacyjnych ze strony każdej ze służb ratunkowych.

W dyskusji podniesiono sprawy zakresu bazy danych teleadresowych TP oraz jakości danych lokalizacyjnych. TP poinformowała, że udostępnia system innym operatorom stacjonarnym. Odnośnie aktualności danych teleadresowych w warunkach ruchu abonentów, przedstawiciel TP poinformował, że zmiany danych teleadresowych są wprowadzane do bazy nie później niż 24 godziny od ich zaistnienia.

Na zakończenie powrócono do zamierzeń odnośnie organizacji systemu powiadamiania ratunkowego. Spodziewane jest wypracowanie przez Zespół Międzyresortowy koncepcji operatora systemu 112 odpowiedzialnego za przyjmowania wezwań alarmowych i organizowanie pomocy. Ponadto, jako element tej koncepcji, proponowane jest stworzenie centralnego dostępu operatora systemu 112 do danych lokalizacyjnych poprzez ewentualną budowę w ramach UKE Centralnej Bazy Danych o abonentach, wspierającej także przenośność numerów.

Ustalenia:

• należy podjąć działania mające na celu usprawnienia przepływu informacji między służbami a operatorami,
• TP, przy ewentualnej pomocy UKE, przekaże swoją ofertę systemu szefom służb,
• analogiczną informację dla służb przekażą operatorzy sieci ruchomych.

Na zakończenie obrad głos zabrała Pani Anna Streżyńska Prezes UKE. Powołując się na przedstawioną przez operatorów informację o gotowości realizacji obowiązku wynikającego z art. 78 Prawo telekomunikacyjne podkreśliła, iż w celu właściwego zadziałania systemu niezbędna jest na obecnym etapie inicjatywa ze strony służb ustawowo powołanych do niesienia pomocy.

Chociaż nie udało się przedyskutować wszystkich zaplanowanych zagadnień to wydaje się, że debata może stanowić znaczący krok na drodze porozumienia na linii służby - operatorzy. UKE zadeklarował gotowość do udzielenia niezbędnej pomocy przy ww. współpracy.

W załączeniu prezentacje z debaty:

Metryka ze strony archiwalnej

Pliki do pobrania

Pobierz wszystkie załączniki Pobierz wszystkie załączniki w formacie .zip

• 
  system lokalizacji w strefie przybrzeznej - 388 KB plik PDF
• 
  efektywnosc lokalizacji prezentacja ericsson - 1,9 MB plik PDF
• 
  pozycjonowanie dla e112 prezentacja ericsson - 2,9 MB plik PDF