- Archiwum

SA uchylił wyrok SOKiK

Wyrok w sprawie odwołania Telekomunikacji Polskiej SA od decyzji nakładającej karę pieniężną na TP.

W dniu 13 kwietnia 2011 r. odbyła się przed Sądem Apelacyjnym w Warszawie (dalej „SA”), rozprawa w celu rozpoznania apelacji Prezesa UKE wniesionej od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów (dalej „SOKiK”), z dnia 9 lipca 2010 r. sygn. akt: XVII AmT 28/09, dotyczącego sprawy z odwołania Telekomunikacji Polskiej SA (dalej „TP” od decyzji Prezesa UKE z dnia 10 czerwca 2008 r. nr DHRT-WKO-6041-5/07(39) w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej na TP w kwocie 100 000 zł za niewypełnienie obowiązku przedstawienia Prezesowi UKE uzasadnienia kosztowego, o którym mowa w art. 40 ust. 2 Pt (dalej „Decyzja”).

Zaskarżonym wyrokiem SOKiK uchylił w całości Decyzję, jednakże z innych względów niż wskazane przez TP w zarzutach odwołania. SOKiK powołując się na wyrok SA z dnia 28 maja 2009 r. sygn. akt: VI ACa 1617/08 stwierdził, że poprzez brak określenia w rozstrzygnięciu zawartym w sentencji decyzji czynu (czy też zaniechania), za który kara została nałożona – Decyzja taka nie odpowiada podstawowym wymogom standardów prawnych, w szczególności jak wynika z powołanego wyroku SA, narusza prawo strony do obrony.

SA wyrokiem uchylił w całości wyrok SOKiK i przekazał temu sądowi sprawę do ponownego rozpoznania.

Zdaniem SA zauważona przez SOKiK wada nie powinna eliminować Decyzji z obrotu.W rozstrzygnięciu Decyzji znalazł się bowiem precyzyjnie określony obowiązek nałożony na adresata aktu, tj. nałożenie na TP kary pieniężnej w wysokości 100 000 zł. Wprawdzie tego rodzaju decyzje regulatora określają również w swym rozstrzygnięciu czyn, za który kara została nałożona, tak więc praktyka potwierdza, że ww. brak w rozstrzygnięciu decyzji stanowi mankament. Jednakże w niniejszej sprawie nie doszło w jakikolwiek sposób do naruszenia przysługującego stronie prawa do obrony. Powód w odwołaniu dał wyraz temu, że doskonale wie za co nałożono na niego karę pieniężną. W sentencji Decyzji wskazano podstawę prawną kary, tj. art. 209 ust. 1 pkt 1 Pt, zaś w uzasadnieniu Decyzji, które stanowi element konstrukcyjny decyzji administracyjnej zgodnie z art. 107 Kpa, jednoznacznie określono zaniechanie, za które nałożona została kara pieniężna.

Zdaniem SA nie jest dopuszczalne, aby SOKiK w uzasadnieniu swego wyroku nie wskazał podstaw prawnych rozstrzygnięcia, co wystąpiło w niniejszej sprawie.

W związku z powyższym SOKiK musi zająć się istotą sprawy oraz dokonać aktu subsumcji.

Wyrok jest prawomocny.
Sygn. akt: VI ACa 1332/10

Metryka ze strony archiwalnej