- Archiwum

27 czerwca 2013 r. przed Sądem Najwyższym odbyła się rozprawa w sprawie ze skargi kasacyjnej Telekomunikacji Polskiej S.A. z siedzibą w Warszawie (obecnie Orange Polska S.A. z siedzibą w Warszawie, zwanej dalej „Powodem”) od wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 14 czerwca 2013 r., sygn. akt VI ACa 1648/12.

Wskazać należy, iż przedmiotowa sprawa toczyła się z odwołania Powoda od decyzji Prezesa UKE z dnia 2 czerwca 2010 r., nr DKE-WPP-621-1/10(18) nakładającej na Powoda karę pieniężną za niewywiązywanie się z obowiązku zapewnienia bezpłatnych połączeń z numerami alarmowymi, o których mowa w art. 77 Prawa telekomunikacyjnego, w wysokości 2.000.000 zł (dalej „Decyzja”). Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów („SOKiK”) wyrokiem z dnia 8 października 2012 r., sygn. akt XVII AmT 42/10, oddalił odwołanie Powoda od skarżonej Decyzji. Powyższy wyrok SOKiK został zaskarżony przez Powoda apelacją. Wyrokiem z dnia 14 czerwca 2013 r., sygn. akt VI ACa 1648/12, Sąd Apelacyjny w Warszawie na skutek apelacji Powoda zmienił wyrok SOKiK z dnia 8 października 2012 r., sygn. akt XVII AmT 42/10, w ten sposób, że zmienił Decyzję poprzez obniżenie kary pieniężnej do 1.000.000 zł. W pozostałym zakresie Sąd Apelacyjny w Warszawie oddalił apelację Powoda.
 
Wyrok Sądu Apelacyjnego został zaskarżony przez Powoda skargą kasacyjną do Sądu Najwyższego.

Sąd Najwyższy oddalił skargę kasacyjną Powoda.

W ustnych motywach rozstrzygnięcia Sąd Najwyższy stwierdził, że skarga kasacyjna Powoda nie zasługiwała na uwzględnienie. W pierwszej kolejności odniósł się do twierdzeń Powoda dotyczących faktu, iż z dniem 1 stycznia 2014 r. zostały uchylone zarówno art. 77 i art. 209 ust. 1 pkt 18 Prawa telekomunikacyjnego stanowiące podstawę prawną wydania Decyzji, a co za tym idzie niewywiązywanie się z obowiązku zapewnienia bezpłatnych połączeń z numerami alarmowymi nie jest już penalizowane. W związku z powyższym Sąd Najwyższy zwrócił uwagę, że sprawach dotyczących kar pieniężnych rozstrzygający jest stan z chwili wydania decyzji. W tym zakresie Sąd Najwyższy podniósł również, iż skarżony przez Powoda wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie został wydany jeszcze pod rządami art. 77 i art. 209 ust. 1 Prawa telekomunikacyjnego, a regulacje zawarte w tych przepisach zostały przeniesione do ustawy z dnia 22 listopada 2013 r. o systemie powiadamia ratunkowego (Dz. U. z 2013 r., poz. 1635). Z uwagi na powyższe – w ocenie Sądu Najwyższego – w niniejszej sprawie nie można twierdzić, że doszło do depenalizacji naruszenia, za który na Powoda została nałożona kara pieniężna.
 
Następnie Sąd Najwyższy odniósł się do zarzutów naruszenia przepisów art. 77 i art. 209 ust. 1 pkt 18 Prawa telekomunikacyjnego polegającego na uznaniu, że możliwe było nałożenie kary pieniężnej za niezapewnienie przez Powoda połączeń z numerami alarmowymi użytkownikom końcowym innych sieci (sieci mobilnych). Powód podnosił bowiem, iż art. 77 Prawa telekomunikacyjnego stanowi, iż to na dostawcy dostępnych usług telekomunikacyjnych ciąży obowiązek do zapewnienia połączenia z numerami alarmowymi użytkownikom końcowymi swojej sieci oraz kierowanie takich połączeń do centrum powiadamiania ratunkowego lub do właściwych terytorialnie jednostek służb ustawowo powołanych do niesienia pomocy. W związku z powyższym Sąd Najwyższy wskazał, że z przepisów dyrektywy o usłudze powszechnej wynika, że każdemu użytkownikowi końcowemu powinno być zapewnione bezpłatna połączenia na numery alarmowe z każdego telefonu. W konsekwencji należy przyjąć, że na mocy art. 77 Prawa telekomunikacyjnego na Powodzie spoczywał obowiązek kierowania połączeń do bezpłatnych numerów alarmowych nie tylko w stosunku do użytkowników jego sieci, ale również użytkowników sieci mobilnych. Jednocześnie Sąd Najwyższy podkreślił, że w niniejszej sprawie wystąpiły nie tylko przypadki niewywiązywania się z obowiązku zapewnienia bezpłatnych połączeń z numerami alarmowymi użytkowników sieci mobilnych, ale również przypadki niewywiązywania się przez Powoda z tego obowiązku w stosunku do własnych użytkowników.

Wyrok jest prawomocny.

Sygnatura: III SK 76/13