- Archiwum

Sąd Najwyższy oddalił skargę Polkomtela

Wyrok w sprawie skargi kasacyjnej Polkomtela dotyczącej rynku świadczenia usługi zakańczania połączeń głosowych w publicznej ruchomej sieci telefonicznej.

W dniu 8 czerwca 2011 r. miała miejsce rozprawa przed Sądem Najwyższym w sprawie ze skargi kasacyjnej Polkomtela SA z siedzibą w Warszawie (dalej „Polkomtel”), od wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie (dalej „SA”), z dnia 26 maja 2010 r. sygn. akt VI ACa 1083/09, utrzymującego w mocy wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów (dalej „SOKiK”), z dnia 10 marca 2009 r. sygn. akt XVII AmT 28/06. Wyrokiem tym SOKiK oddalił odwołanie Polkomtela od decyzji Prezesa UKE z dnia 19 lipca 2006 r. znak: DRTD-SMP-6043-3/06(17)(18)(19), ustalającej, że na rynku świadczenia usługi zakańczania połączeń głosowych w publicznej ruchomej sieci telefonicznej Polkomtel, zgodnym z obszarem sieci, w której następuje zakończenie połączenia (rynek 16), nie występuje skuteczna konkurencja; wyznaczającej Polkomtel jako przedsiębiorcę zajmującego pozycję znaczącą na tym rynku oraz nakładającej na Polkomtel określone obowiązki regulacyjne (dalej „Decyzja”).

Nadto SOKiK postanowieniem odrzucił odwołanie Polkomtela w części zaskarżającej postanowienie Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 4 lipca 2006 r. (dalej „postanowienie Prezesa UOKiK”).

Zaznaczyć należy, iż SA postanowieniem uchylił postanowienie SOKiK w przedmiocie odrzucenia odwołania Polkomtel w zakresie zaskarżenia postanowienia Prezesa UOKiK.

Sąd Najwyższy wyrokiem oddalił skargę kasacyjną Polkomtela.

W ustnych motywach rozstrzygnięcia Sąd Najwyższy skoncentrował się na trzech podstawach kasacyjnych, uznając je za nieusprawiedliwione.

1) Odnośnie do zarzutu apelacji oraz podstawy kasacyjnej sformułowanych na bazie wytycznych Komisji Europejskiej w sprawie analizy rynku i oceny znaczącej pozycji rynkowej zgodnie z ramami regulacyjnymi Wspólnoty dotyczącymi sieci i usług łączności elektronicznej (Dz. Urz. UE z 2002 r., C 165/03 - dalej „Wytyczne”). Sąd Najwyższy w pierwszej kolejności spostrzegł, że zarzut apelacji (a także podstawa kasacyjna), wbrew twierdzeniom Polkomtela ma charakter naruszenia prawa proceduralnego. W konsekwencji całkowicie chybiona jest podstawa kasacyjna jakoby doszło do zaniechania zbadania jednego z zarzutów apelacji Polkomtela w wyniku błędnego uznania przez SA, że granice apelacji wyznaczane są przez treść uzasadnienia zarzutów (także w przypadku, gdy zarzut apelacji oparty jest na naruszeniu prawa materialnego). Nadto z uzasadnienia wyroku SA wynika jednoznacznie, że dokonano w niniejszej sprawie obszernej analizy Wytycznych, w tym stwierdzono ich nienormatywny charakter. W ocenie Sądu Najwyższego we wskazanym zakresie wiążący jest wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Luksemburgu z dnia 12 maja 2011 r. w sprawie C-410/09 przesądzający o możliwości powoływania się w Decyzji wobec Polkomtela na Wytyczne przez Prezesa UKE, pomimo tego, że Wytyczne nie zostały opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej w języku polskim, nawet gdy język ten jest językiem urzędowym Unii.
W wyroku tym Trybunał określił również charakter Wytycznych.

2) Odnośnie do rzekomego oparcia się przez SA jedynie na zdarzeniach przeszłych w ocenie przesłanek zasadności wydania przez Prezesa UKE Decyzji. Sąd Najwyższy nie podzielił stanowiska Polkotmela. Wskazano, że wypowiedzi SA zawartej w pisemnym uzasadnieniu wyroku w zakresie oceny faktów mających miejsce w przeszłości, został nadany przez Polkomtel odmienny sens, aniżeli wynika to rzeczywiście z kontekstu stanowiska SA. Zdaniem Sądu Najwyższego ocena kryteriów wydania Decyzji, o których mowa w art. 24 Pt i 25 Pt, dokonana w wyroku SA odnosi się do wszystkich elementów Decyzji, tj. ustalenia właściwie dokonanej analizy rynku, znaczącej pozycji Polkomtela na tym rynku oraz nałożenia na Polkomtel określonych obowiązków regulacyjnych. Właśnie do ustalenia prawidłowego nałożenia przez Prezesa UKE na Polkomtel obowiązków regulacyjnych oraz do oceny ich adekwatności i proporcjonalności do rozpoznanej sytuacji na rynku należy odnieść wypowiedź SA dot. zdarzeń przeszłych, które pozostają niekiedy w zależności ze zjawiskami, które mogą wystąpić w przyszłości. Jednakże nie zakłóca to regulacji ex ante.
Sąd Najwyższy nie stwierdził także podstaw do przyjęcia mało precyzyjnego zarzutu Polkomtela nie uwzględnienia wniosków dowodowych. Zarzut ten nie został dostatecznie uzasadniony, w szczególności Polkomtel nie wykazał wpływu ewentualnego naruszenia na wynik sprawy.

3) Odnośnie do rzekomego bezpodstawnego przyjęcia przez SA, że SOKiK rozpoznał sprawę w całości co do istoty pomimo, iż Sąd I instancji odrzucił odwołanie Polkomtela w części dotyczącej postanowienia Prezesa UOKiK. Sąd Najwyższy zanegował ww. podstawę kasacyjną jako bezzasadną, stwierdzając, że analiza uzasadnienia zarówno wyroku SOKiK, jak również wyroku SA, prowadzi do wniosku, że także we wskazanym kontekście nastąpiło rozpoznanie istoty sprawy. SA szczegółowo odniósł się do treści postanowienia Prezesa UOKiK, jako organu współdziałającego w ramach porozumienia z Prezesem UKE na podstawie art. 106 kpa. Postanowienie Prezesa UOKiK współkształtuje Decyzję i jako takie było analizowane przez Sądy obu instancji. Procesowa czynność odrzucenia przez SOKiK odwołania Polkomtela w zakresie zaskarżenia postanowienia Prezesa UOKiK nie miała wpływu na rozpoznanie istoty sprawy również w zakresie wskazanego postanowienia.

Sygn. akt III SK 51/10

Metryka ze strony archiwalnej