- Archiwum

Sąd Najwyższy oddalił trzy skargi kasacyjne

Wyroki w sprawie kar pieniężnych nałożonych na Telekomunikację Polską, Polską Telefonię Cyfrową oraz Polską Telefonię Komórkową.

W dniu 10 listopada 2010 r. Sąd Najwyższy rozpoznawał trzy sprawy ze skarg kasacyjnych Prezesa UKE.

Sprawy te dotyczyły kar pieniężnych, które Prezes UKE nałożył w lipcu 2006 r. na następujących operatorów: Telekomunikację Polską SA (decyzja z dnia 1 sierpnia 2006 r., znak DKE-WE-029-4/06(8) o nałożeniu kary pieniężnej w wysokości 200 000 PLN), Polską Telefonię Cyfrową sp. z o.o (decyzja z dnia 1 sierpnia 2006 nr DKE-WE-029-2/06(15) o nałożeniu kary pieniężnej w wysokości 100 000 PLN) oraz Polską Telefonię Komórkową Centertel sp. z o.o. (decyzja z dnia 1 sierpnia 2006 r. nr DKE-WE-029-4/06(8) o nałożeniu kary pieniężnej w wysokości 200 000 PLN) za realizację uprawnienia do przeniesienia przydzielonego numeru w sposób niezgodny z przepisami ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. (Dz. U. Nr 171, poz. 1800 ze zm.) – Prawo telekomunikacyjne.

Zgodnie z art. 71 ust. 3 Prawa telekomunikacyjnego w brzmieniu obowiązującym w dniu wydawania przez Prezesa UKE decyzji, za przeniesienie numeru telefonicznego przy zmianie operatora mogła być pobrana przez dotychczasowego dostawcę jednorazowa opłata określona w jego cenniku. Wysokość opłaty nie powinna zniechęcać użytkowników do skorzystania z tego uprawnienia, a więc została uzależniona od ich subiektywnej oceny.

Prezes UKE w celu sprawdzenia, czy wysokość przedmiotowej opłaty jest oceniana przez użytkowników jako zniechęcająca, zlecił w lutym 2006 r. firmie TNS OBOP przeprowadzenie badań ankietowych, które objęły m.in. sprawdzenie, ile użytkownicy telefonii stacjonarnej i ruchomej są skłonni zapłacić za przeniesienie numeru do innego operatora. Badaniami zostali objęci konsumenci - klienci indywidualni (próba reprezentatywna 1005 osób powyżej 15 roku życia) oraz firmy i instytucje - klienci biznesowi (próba reprezentatywna 400 firm i instytucji). Wyniki badań wskazywały, że większość klientów indywidualnych jest skłonna zapłacić za przeniesienie numeru maksymalnie do 50 zł (w przypadku telefonii stacjonarnej 55% badanych, komórkowej 64% badanych spośród osób wyrażających chęć skorzystania z usługi). Następnie Prezes UKE opublikował w dniu 28 marca 2006 r. na stronie internetowej UKE swoje stanowisko w sprawie wysokości opłat za przeniesienie przydzielonego numeru przy zmianie operatora. Zgodnie z tym stanowiskiem, zarówno w sieciach komórkowych, jak i stacjonarnych jednorazowa opłata za przeniesienie numeru przy zmianie operatora nie powinna być wyższa niż 50 zł, którą to kwotę brutto użytkownicy są skłonni maksymalnie zapłacić za skorzystanie z uprawnienia.

Po złożeniu odwołań przez przedsiębiorców telekomunikacyjnych od decyzji Prezesa UKE Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów odwołania te oddalił. Wskutek apelacji przedsiębiorców telekomunikacyjnych Sąd Apelacyjny w Warszawie zmienił korzystne dla Prezesa UKE wyroki w ten sposób, że uchylił decyzje Prezesa UKE.
Prezes UKE, nie zgadzając się z wydanymi przez Sąd Apelacyjny w Warszawie rozstrzygnięciami złożył we wszystkich sprawach skargi kasacyjne.

W toku postępowania przed Sądem Najwyższym, Sąd Najwyższy w sprawie dotyczącej Polskiej Telefonii Cyfrowej sp. z o.o. wystąpił do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich z pytaniem prejudycjalnym o następującej treści:
„Czy art. 30 ust. 2 Dyrektywy 2002/22/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. sprawie usługi powszechnej i związanych z sieciami i usługami łączności elektronicznej praw użytkowników (dyrektywa o usłudze powszechnej) (....) należy interpretować w ten sposób, że właściwy organ regulacyjny państwa członkowskiego zapewniając, aby bezpośrednie obciążenia abonentów nie zniechęcały do korzystania z dodatkowej usługi przeniesienia, numeru ma obowiązek uwzględniać  koszty ponoszone przez operatorów w sieci telefonii ruchomej w związku z wykonywaniem takiej usługi".

W dniu 1 lipca 2010 r. Trybunał Sprawiedliwości w sprawie o sygn. akt C-99/09 wydał wyrok, w którym orzekł, że: „ Artykuł 30 ust. 2 dyrektywy 2002/22/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie usługi powszechnej i związanych z sieciami i usługami łączności elektronicznej praw użytkowników (dyrektywy o usłudze powszechnej) należy interpretować w ten sposób, że krajowy organ regulacyjny ma obowiązek uwzględniać, przy ocenie zniechęcającego charakteru opłaty obciążającej abonentów z tytułu korzystania z usługi przenoszenia numerów, koszty ponoszone przez operatorów sieci telefonii ruchomej w związku z wykonywaniem tej usługi. Niemniej zachowuje on uprawnienie do ustalenia maksymalnej kwoty tej należnej operatorom opłaty na poziomie niższym niż ponoszone przez operatorów koszty, jeżeli opłata obliczona wyłącznie na podstawie kosztów może zniechęcać użytkowników do korzystania z usługi przenoszenia numerów.".

Mając na uwadze powyższe Sąd Najwyższy po rozpoznaniu w dniu 10 listopada 2010 r. trzech skarg kasacyjnych orzekł o ich oddaleniu.

W ustanych motywach rozstrzygnięć Sąd Najwyższy wskazał, że:
Ciężar dowodu w sprawach dotyczących nałożenia kar pieniężnych przez organ regulacyjny spoczywa na Prezesie UKE. Sąd Najwyższy wskazał również, że do spraw dotyczących nałożenia kary pieniężnej przez organ regulacyjny stosować należy – w zakresie dowodzenia zaistnienia czynu podlegającego karze – standardy prawa karnego.

Ponadto, Sąd Najwyższy wskazał, że w świetle orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości wykładnia przepisu art. 71 ust. 3 Prawa telekomunikacyjnego (w brzmieniu obowiązującym w dniu wydawania przez Prezesa UKE decyzji o nałożeniu kar pieniężnych) dokonana przez Sąd Apelacyjny w Warszawie jest zgodna z interpretacją której dokonał Trybunał Sprawiedliwości. Trybunał wskazał bowiem, że przy ustalaniu wysokości opłaty za przeniesienie numeru należy uwzględnić wysokość kosztów świadczenia tej usługi, jak również preferencje użytkowników. W sytuacji, gdy opłata ustalona na podstawie kosztów będzie zniechęcająca dla użytkowników, wówczas organ regulacyjny ma prawo obniżyć wysokość tej opłaty uwzględniając preferencje użytkowników. Tym niemniej, jak wskazał Sąd Najwyższy, ocenie powinny podlegać oba czynniki, a nie tylko jeden, tak jak to miało miejsce w niniejszej sprawie.


sygn. akt III SK 3/09
sygn. akt III SK 27/08
sygn. akt III SK 18/08

Metryka ze strony archiwalnej