- Archiwum

Skargi Prezesa UKE i PTC oddalone

Naczelny Sąd Administracyjny ogłosił postanowienie oddalające skargi kasacyjne Prezesa UKE i Polskiej Telefonii Cyfrowej na dostosowanie stawek MTR.

W dniu 31 marca 2009 r. Naczelny Sąd Administracyjny (dalej NSA) ogłosił postanowienie, w którym oddalił skargi kasacyjne Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej i Polskiej Telefonii Cyfrowej Sp. z o.o. (dalej PTC) na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 6 maja 2008 r. sygn. akt VI SA/Wa 266/08, odrzucające skargę PTC na decyzję Prezesa UKE z dnia 26 listopada 2007 r. nr DRTH-WKO-6042-11/06(50).

Tytułem wyjaśnienia wskazać należy, iż:

Decyzją z dnia 26 kwietnia 2007 r. DRTH-WKO-6042-11/06 Prezes UKE nałożył  na PTC obowiązki :

„1. dostosowania stawki z tytułu zakańczania połączeń głosowych (ang. Mobile Termination Ratę - MTR, zwanej dalej „stawka MTR") w publicznej ruchomej sieci telefonicznej Polskiej Telefonii Cyfrowej Sp. z o.o. (zwanej dalej „PTC" lub „Spółka"), niezróżnicowanej ze względu na porę i rodzaj dnia, od dnia 1 maja 2007 r., do poziomu 40,00 gr/min;

2. dostosowania stawki MTR, o której mowa w pkt 1, do poziomu 21,62 gr/min, zgodnie z poniższym harmonogramem:

Tabela 1. Harmonogram dostosowania wysokości stawki MTR z tytułu świadczenia usługi zakańczania połączeń głosowych w publicznej ruchomej sieci telefonicznej PTC

3. PTC  zobowiązana jest do corocznego przedstawiania Prezesowi UKE uzasadnienia wysokości stawki MTR w oparciu o ponoszone koszty, na podstawie danych za ostatni zakończony rok obrotowy, nie później niż w terminie 100 (stu) dni kalendarzowych od zakończenia ww. roku." 

Decyzją z dnia 26 listopada 2007 r. nr DRTH-WKO-6042-11/06(50) wydaną na skutek wniosku PTC o ponowne rozpatrzenie sprawy Prezes UKE utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję z dnia 26 kwietnia 2007 r. W decyzji Prezes UKE zawarł pouczenie, iż stronie niezadowolonej z niniejszej decyzji przysługuje prawo wniesienia skargi do WSA w Warszawie w terminie 30 dni od doręczenia decyzji.

Skargę na powyższą decyzje i decyzję ją poprzedzającą wniosła PTC, zaskarżyła decyzję w całości i wniosła o uchylenie w całości decyzji Prezesa UKE z dnia 26 listopada 2007 r. oraz poprzedzającej ją decyzji z dnia 26 kwietnia 2007 r. Wniosła także o wstrzymanie w całości wykonania zaskarżonej decyzji.

W dniu 6 maja 2008 r. zaskarżonym postanowieniem o sygn. akt VI SA/Wa 266/08 WSA odrzucił skargę PTC na powyższe decyzje.  Sąd stanął na stanowisku, iż decyzja z dnia 26 kwietnia 2007 r. nałożyła na PTC obowiązek regulacyjny w rozumieniu art. 206 ust. 2 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne (Dz. U. nr 171, poz. 1800 ze zm., dalej Pt), co skutkuje, koniecznością odrzucenia skargi albowiem sądem właściwym do rozpoznania środka zaskarżenia od skarżonych decyzji jest SOKiK.

Skargę na powyższe rozstrzygnięcie złożyli zarówno Prezes UKE jak i PTC, przy czym, skargi mimo, iż zmierzały do uchylenia postanowienia, opierały się na innych podstawach i argumentacji.

NSA w dniu dzisiejszym wydał postanowienie oddalające obie skargi. Sąd zwrócił uwagę, iż w przypadku niniejszej sprawy truizmem byłoby przypominanie, iż Sąd ten rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bowiem skargę złożyły obie strony, zaś obie skargi zmierzały do uchylenia zaskarżonego postanowienia. Sąd zauważył, iż odmienna była argumentacja obu skarg kasacyjnych.  Prezes UKE twierdził, iż zaskarżona decyzja nie dotyczyła obowiązków regulacyjnych, a obowiązki nałożone decyzją z dnia 26 kwietnia 2007 r. zostały nałożone w wyniku decyzji z dnia 17 lipca 2006 r DRT-SMP-6043-2/06 (16) ustalającej znaczącą pozycję rynkową PTC na rynku 16 (dalej decyzja SMP). Zdaniem Prezesa UKE nałożone w zaskarżonej decyzji obowiązki służyły jedynie wykonaniu i weryfikacji nałożonego w decyzji SMP obowiązku z art. 40 Pt polegającego na ustalaniu opłat z tytułu dostępu telekomunikacyjnego w oparciu o ponoszone koszty. Co prowadziło do wniosku, iż nie mogą  być one uznane za obowiązek regulacyjny w rozumieniu art. 206 ust. 2 Pt, a decyzja je nakładająca za decyzję w przedmiocie obowiązku regulacyjnego Obowiązkiem regulacyjnym jest w ocenie Prezesa UKE jedynie obowiązek wskazany w treści art. 40 ust 1 Pt. Konsekwencją takiego poglądu było uznanie, iż Sądem właściwym do rozpoznania skargi miał być WSA.

Z kolei PTC skarżyła postanowienie podnosząc, iż wykładnia art. 40 ust 4 Pt dokonana przez WSA była prawidłowa. Sąd ten powinien jednak rozpoznać skargę w zakresie w jakim została wniesiona na decyzję z dnia 26 listopada 2007 r., bowiem akt ten był wadliwy i dotknięty wadą nieważności.

NSA stwierdził, iż żadna ze skarg nie miała uzasadnionych podstaw. Zdaniem Sądu w świetle rozstrzygnięcia i uzasadnienia decyzji z dnia 26 kwietnia 2007 r. nie może ulegać wątpliwości, iż odnosiła się ona do obowiązków regulacyjnych. NSA zauważył także, że przepis art. 206 ust. 1 Pt stanowi, że postępowanie przed Prezesem UKE toczy się na podstawie Kodeksu postępowania administracyjnego ze zmianami wynikającymi z niniejszej ustawy. Z kolei z treści art. 206 ust. 2 Pt wynika, że od decyzji w sprawach o ustalenie znaczącej pozycji rynkowej, nałożenie obowiązków regulacyjnych, nałożenia kar oraz od decyzji wydanych w sprawach spornych, z wyjątkiem decyzji w sprawie rezerwacji częstotliwości po przeprowadzeniu przetargu albo konkursu oraz od decyzji o uznaniu przetargu albo konkursu za nierozstrzygnięty, przysługuje odwołanie do Sądu Okręgowego w Warszawie - sądu ochrony konkurencji i konsumentów. Wszelkie decyzje w sprawach wskazanych w tym przepisie podlegają trybowi odwoławczemu do SOKIK. Odwołanie przysługuje od  wszystkich decyzji nakładających obowiązki regulacyjne. Przepis ten musi być jednak interpretowany przy uwzględnieniu treści art. 25 ust 4 Pt. Brak jest uzasadnionych podstaw to twierdzeń, że obowiązkiem regulacyjnym jest tylko obowiązek przewidziany w art. 40 ust 4 Pt  Zdaniem Sądu analiza sentencji i uzasadnienia decyzji z dnia 26 kwietnia 2007 r. prowadzi do wniosku, iż była to decyzja w przedmiocie obowiązku regulacyjnego i Prezes UKE winien dostrzec  to przed wydaniem decyzji z 26 listopada 2007 r.

Sąd zauważył także, że nie jest prawidłowy pogląd (prezentowany przez PTC), iż WSA był władny rozpoznać skargę w części dotyczącej decyzji z dnia 26 listopada 2007 r. albowiem w przypadku odrzucenia skargi konsekwencją tego zdarzenia była niemożność rozpoznawania przez Sąd administracyjny sprawy co do której właściwy jest Sąd powszechny.

Zdaniem NSA postanowienie Sądu było prawidłowe a skargi kasacyjne nie zawierały uzasadnionych podstaw.

Postanowienie jest prawomocne.

Zaznaczyć należy, iż sądy administracyjne nie rozpoznawały sprawy pod kątem prawidłowości i zasadności zaskarżonych decyzji z dnia 26 kwietnia 2007 r. i 26 listopada 2007 r. lecz tylko pod kątem t dopuszczalności środków odwoławczych i pouczeń zawartych w decyzjach.

Sygn. akt II GSK 823/08

Metryka ze strony archiwalnej