- Archiwum

SN uchylił wyrok SA

Wyrok w sprawie decyzji Prezesa UKE ustalającej warunki współpracy oraz zasady rozliczeń za usługi dostępu użytkowników sieci Polkomtel do usług sieci inteligentnej realizowanych za pośrednictwem sieci Orange Polska S.A.

W dniu 9 czerwca 2016 r. Sąd Najwyższy (dalej „SN”) rozpoznał skargę kasacyjną Polkomtel sp. z o.o. (dalej „Polkomtel”), od wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie (dalej „SA”) z dnia 15 stycznia 2013 r. sygn. akt VI ACa 937/12, oddalającego apelację Polkomtel od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie - Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 15 marca 2012 r. sygn. akt XVII AmT 230/09, oddalającego odwołanie Polkomtel od decyzji Prezesa UKE z dnia 6 maja 2009 r. nr DHRT-WWM-60600-57/08(41) (dalej „Decyzja”), ustalającej warunki współpracy oraz zasady rozliczeń za usługi dostępu użytkowników sieci Polkomtel do usług sieci inteligentnej realizowanych za pośrednictwem sieci Orange Polska S.A. (dalej „OPL”).

Tytułem wyjaśnienia należy zaznaczyć, że na pierwszej rozprawie kasacyjnej SN postanowieniem z dnia 15 maja 2014 r. sygn. akt III SK 28/13, odroczył rozprawę i zwrócił się do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej „TSUE”) z następującymi pytaniami prawnymi:

1. Czy art. 28 dyrektywy 2002/22/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie usługi powszechnej i związanych z sieciami i usługami łączności elektronicznej praw użytkowników (dyrektywa o usłudze powszechnej) (Dz. Urz. UE z 2002 r., L 108/51), w brzmieniu pierwotnym, należy interpretować w ten sposób, że dostęp do numerów niegeograficznych należy zapewnić nie tylko użytkownikom końcowym z innych Państw Członkowskich, ale także użytkownikom końcowym z Państwa Członkowskiego danego operatora publicznej sieci łączności z tym skutkiem, że ocena realizacji tego obowiązku przez krajowy organ regulacyjny podlegałaby wymogom wynikającym z zasady efektywności prawa unijnego oraz zasady prounijnej wykładni prawa krajowego?
2. W przypadku pozytywnej odpowiedzi na pytanie nr 1, czy art. 28 dyrektywy 2002/22 w związku z art. 16 Karty Praw Podstawowych należy interpretować w ten sposób, że do realizacji obowiązku, o którym mowa w pierwszym z tych przepisów, może zostać wykorzystany tryb postępowania przewidziany dla krajowych organów regulacyjnych w art. 5 ust. 1 dyrektywy 2002/19/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie dostępu do sieci łączności elektronicznej i urządzeń towarzyszących oraz wzajemnych połączeń (dyrektywa o dostępie) (Dz. Urz. UE z 2002 r., L 108/7)?
3. Czy art. 8 ust. 3 dyrektywy 2002/19 w związku z art. 28 dyrektywy 2002/22 i art. 16 Karty Praw Podstawowych, bądź art. 8 ust. 3 dyrektywy 2002/19 w związku z art. 5 ust. 1 dyrektywy 2002/19 i art. 16 Karty Paw Podstawowych należy interpretować w ten sposób, że w celu zapewnienia użytkownikom końcowym krajowego operatora publicznej sieci łączności dostępu do usług wykorzystujących numery niegeograficzne świadczonych w sieci innego krajowego operatora, krajowy organ regulacyjny może określić zasady rozliczania operatorów z tytułu rozpoczęcia połączenia poprzez wprowadzenie stawek za zakańczanie połączenia ustalonych dla jednego z tych operatorów w zależności od ponoszonych kosztów na podstawie art. 13 dyrektywy 2002/19, w sytuacji gdy operator proponował zastosowanie takiej stawki w toku zakończonych fiaskiem negocjacji prowadzonych w wykonaniu obowiązku określonego w art. 4 dyrektywy 2002/19?

Wyrokiem z dnia 14 kwietnia 2016 r. sygn. akt C-397/14 TSUE orzekł co następuje:

1. Artykuł 28 dyrektywy 2002/22/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie usługi powszechnej i związanych z sieciami i usługami łączności elektronicznej praw użytkowników (dyrektywy o usłudze powszechnej) należy interpretować w ten sposób, że państwo członkowskie może postanowić, iż operator publicznej sieci łączności elektronicznej powinien zapewnić dostęp do numerów niegeograficznych wszystkim użytkownikom końcowym swojej sieci w tym państwie, a nie jedynie użytkownikom końcowym z innych państw członkowskich.
2. Artykuł 5 ust. 1 oraz art. 8 ust. 3 dyrektywy 2002/19/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie dostępu do sieci łączności elektronicznej i urządzeń towarzyszących oraz wzajemnych połączeń (dyrektywy o dostępie) w związku z art. 28 dyrektywy o usłudze powszechnej należy interpretować w ten sposób, że umożliwiają one krajowym organom regulacyjnym, w ramach rozstrzygania sporu między dwoma operatorami, nałożenie na jednego z tych operatorów obowiązku zapewnienia użytkownikom końcowym dostępu do usług wykorzystujących numery niegeograficzne realizowanych w sieci drugiego operatora oraz określenie, na podstawie art. 13 dyrektywy 2002/19, zasad rozliczeń między wspomnianymi operatorami z tytułu tego dostępu, takich jak zasady sporne w postępowaniu głównym, pod warunkiem że owe obowiązki są obiektywne, przejrzyste, proporcjonalne, niedyskryminujące, oparte na naturze stwierdzonego problemu i uzasadnione w świetle celów określonych w art. 8 dyrektywy 2002/21/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie wspólnych ram regulacyjnych sieci i usług łączności elektronicznej (dyrektywy ramowej) oraz że w stosownym wypadku zostały zachowane procedury przewidziane w art. 6 i 7 tej dyrektywy, co winien ustalić sąd krajowy.

W związku z powyższym na rozprawie kasacyjnej w dniu 9 czerwca 2016 r.,

W ustnych motywach rozstrzygnięcia SN stwierdził, że pomimo potwierdzenia wyrokiem TSUE C-397/14 kompetencji Prezesa UKE do wydania zaskarżonej Decyzji w niniejszej sprawie, a także stwierdzenia oparcia jej na prawidłowych podstawach prawnych, to w świetle ww. wyroku TSUE oraz wyroku wcześniejszego z dnia 16 kwietnia 2015 r. sygn. akt C-3/14, należy ponownie przeanalizować zarzut braku postępowania konsolidacyjnego.

Zdaniem SN zarzut ten może okazać się zasadny, jednakże uchylenie Decyzji z tego powodu już na etapie postępowania kasacyjnego byłoby przedwczesne. Rozpoznając sprawę ponownie SA, przy ocenie możliwości wpływu Decyzji na stosunki handlowe między państwami członkowskimi, powinien kierować się metodologią zawartą w wyroku SN z dnia 13 sierpnia 2013 r. sygn. akt III SK 57/12, a także wskazówkami w wyroku TSUE z dnia 16 kwietnia 2015 r. sygn. akt C-3/14.

Szersze motywy rozstrzygnięcia znajdą się w pisemnym uzasadnieniu wyroku.

Metryka ze strony archiwalnej