- Archiwum

SN uchylił zaskarżony wyrok SA

Wyrok w sprawie odwołania PTC od decyzji Prezesa UKE.

W dniu 24 stycznia 2012 r. odbyła się rozprawa przed Sądem Najwyższym w sprawie z odwołania Polskiej Telefonii Cyfrowej Sp. z o.o. (obecnie Polskiej Telefonii Cyfrowej S.A.) od decyzji Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej z dnia 18 listopada 2008 r. znak DART-SMP-6043-2/08(11) ustalającej, że na rynku świadczenia usługi zakańczania połączeń w stacjonarnej publicznej sieci telefonicznej Polskiej Telefonii Cyfrowej Sp. z o.o. z siedzibą w Warszawie (dalej „PTC"), zgodnym z obszarem sieci, w której następuje zakończenie połączenia, nie występuje skuteczna konkurencja oraz nakładającej obowiązki regulacyjne. Skarga kasacyjna została wniesiona przez Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej (dalej „Prezes UKE").

Po rozpoznaniu sprawy Sąd Najwyższy uchylił zaskarżony wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 8 lutego 2011 r. sygn. akt VI ACa 64/10 i przekazał temu sądowi sprawę do ponownego rozpoznania.

Wyrok Sądu Najwyższego zapadł w następujących okolicznościach sprawy:

PTC złożyła do Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów (dalej jako „SOKiK") odwołanie od decyzji Prezesa UKE z dnia 18 listopada 2008 r. znak DART-SMP-6043-2/08(11) ustalającej, że na rynku świadczenia usługi zakańczania połączeń w stacjonarnej publicznej sieci telefonicznej Polskiej Telefonii Cyfrowej Sp. z o.o. z siedzibą w Warszawie, zgodnym z obszarem sieci, w której następuje zakończenie połączenia, nie występuje skuteczna konkurencja oraz nakładającej obowiązki regulacyjne.

Po rozpoznaniu odwołania SOKiK wydał w dniu 23 marca 2010 r. wyrok (sygn. akt XVII AmT 84/09), mocą którego uchylił zaskarżoną decyzję Prezesa UKE. Podaną w uzasadnieniu wyroku przyczyną uchylenia zaskarżonej decyzji był brak wymaganego przepisami prawa (a mianowicie art. 25 ust. 2 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne (Dz. U. Nr 171, poz. 1800 ze zm., zwanej dalej „Pt") w brzmieniu obowiązującym w dniu wydawania zaskarżonej decyzji) porozumienia pomiędzy Prezesem UKE a Prezesem Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów (zwanego dalej Prezesem „UOKiK") co do wyznaczenia przedsiębiorcy o znaczącej pozycji na rynku właściwym oraz nałożenia obowiązków regulacyjnych. SOKiK uznał bowiem, że zmiany w uzasadnieniu wydanej przez Prezesa UKE decyzji w stosunku do projektu tej decyzji przekazanego Prezesowi UOKiK w celu zajęcia stanowiska w sprawie mogły prowadzić do tego, że postanowienie Prezesa UOKiK mogło dotyczyć innego rynku właściwego. Zdaniem SOKiK projekt wydanej przez Prezesa UKE decyzji szerzej określał rynek właściwy od rynku, który był przedmiotem oceny Prezesa UOKiK w prowadzonym przez Prezesa UKE postępowaniu administracyjnym.

Wyrok ten został zaskarżony przez Prezesa UKE do Sądu Apelacyjnego w Warszawie. Sąd ten, po rozpoznaniu sprawy wyrokiem z dnia 8 lutego 2011 r. (sygn. akt VI ACa 764/10) oddalił apelację Prezesa UKE. Sąd Apelacyjny Warszawie uznał, że Prezes UKE winien był w celu osiągnięcia wymaganego przez przepisy prawa porozumienia przedstawić Prezesowi UOKiK projekt decyzji tożsamy z decyzją wydaną w sprawie. W przeciwnym wypadku nie można mówić o działaniu obu organów w porozumieniu.

Stanowiska tego nie zaaprobował Sąd Najwyższy.

W ustnych motywach uzasadnienia wydanego w dniu dzisiejszym wyroku Sąd Najwyższy wskazał, że porozumienie, o którym mowa w art. 25 ust. 2 Pt (w brzmieniu obowiązującym w dacie wydania zaskarżonej decyzji) jest konstrukcyjnym elementem postępowania administracyjnego prowadzonego w sprawach dotyczących analizy rynków właściwych. Istotą tego porozumienia jest osiągnięcie jednolitości poglądów obu organów. W sytuacji, gdyby oba organy nie osiągnęły porozumienia w sensie, o którym mowa powyżej, wówczas postępowanie prowadzone przez Prezesa UKE byłoby obarczone istotną wadą, która nie podlegałaby konwalidowaniu w postępowaniu przed sądem powszechnym rozpoznającym sprawę z odwołania przedsiębiorcy telekomunikacyjnego od decyzji Prezesa UKE. Jednakże w przedmiotowym postępowaniu Sąd Najwyższy wady takiej nie dopatrzył się, stając na stanowisku, że jeśli decyzja wydana w sprawie wyraża to, co zostało określone przez Prezesa UOKiK, to nie może być mowy o braku porozumienia.

W niniejszej sprawie sądy obu instancji stwierdziły istnienie pewnych różnic pomiędzy projektem decyzji przekazanym Prezesowi UOKiK celem zajęcia stanowiska w sprawie a decyzją wydaną przez Prezesa UKE. Różnice te dotyczyły jednak uzasadnienia, nie zaś sentencji decyzji. Należało zatem rozważyć, czy różnice te zmieniają ideę porozumienia, które winno zostać osiągnięte pomiędzy Prezesem UKE a Prezesem UOKiK, co nie nastąpiło. Sądy obu instancji ograniczyły się jedynie do powierzchownego stwierdzenia pewnych różnic pomiędzy projektem decyzji a decyzją wydaną w sprawie, nie badając, czy różnice te miały wpływ na osiągnięcie jednolitości poglądów przez oba organy.

Z tych też powodów Sąd Najwyższy uchylił zaskarżony wyrok Sądu Apelacyjnego i przekazał temu sądowi sprawę do ponownego rozpoznania.

Sygn. akt III SK 23/11

Metryka ze strony archiwalnej