- Archiwum

Uchwała NSA w sprawie skargi kasacyjnej TP SA

W dniu 28 września 2009 r. przed Naczelnym Sądem Administracyjnym, obradującym w rozszerzonym składzie siedmiu sędziów, odbyła się rozprawa w sprawie o rozstrzygniecie zagadnienia prawnego przekazanego przez skład orzekający Naczelnego Sądu Administracyjnego Izby Gospodarczej postanowieniem z dnia 7 kwietnia 2009 r. o sygn. Akt II GSK 786/08 w sprawie ze skargi kasacyjnej Telekomunikacji Polskiej SA od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego  z dnia  4 kwietnia 2008 r. sygn. Akt. VI SA/Wa 979/07 oddalającego skargę TP SA na decyzję Prezesa UKE z dnia 3 kwietnia 2007 r. w przedmiocie zmiany projektu oferty ramowej o dostępie do lokalnej pętli abonenckiej związanych z nim udogodnień w zakresie dostępu pełnego i współdzielonego.

NSA podjął uchwałę następującej treści:

„Sprawa o zatwierdzenie projektu zmiany oferty ramowej przez Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej na podstawie art. 43 ust. 1 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. - Prawo telekomunikacyjne (Dz. U. nr 171, poz. 1800 ze zm.) nie jest sprawą o nałożenie obowiązku regulacyjnego, o którym mowa w art. 206 ust. 2 tej ustawy, w brzmieniu sprzed nowelizacji tej ustawy - ustawą z dnia 24 kwietnia 2009 r. o zmianie ustawy prawo telekomunikacyjne oraz niektórych ustaw. "

W ustnych motywach uchwały NSA wskazał, że:

• z regulacji zawartej w art. 206 ust. 2 Pt wynika, że od decyzji w sprawach o ustalenie znaczącej pozycji rynkowej, nałożenia, zniesienia lub zmiany obowiązków regulacyjnych, nałożenia kar, decyzji, o których mowa w art. 201 ust. 3 oraz od decyzji wydawanych w sprawach spornych, z wyjątkiem decyzji w sprawie rezerwacji częstotliwości po przeprowadzeniu przetargu albo konkursu oraz od decyzji o uznaniu przetargu albo konkursu za nierozstrzygnięty, przysługuje odwołanie do Sądu Okręgowego w Warszawie - Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów. Z przepisu tego wynika, że co do zasady przedmiotem kontroli sądów administracyjnych są sprawy niewymienione w tym przepisie, który zdaniem NSA należy interpretować ściśle i zawężająco;
• punktem wyjścia do stwierdzenia, że sprawa o zatwierdzenie projektu zmiany oferty ramowej przez Prezesa UKE na podstawie art. 43 ust. 1 Pt nie jest sprawą o nałożenie  obowiązku regulacyjnego, o którym mowa w art. 206 ust. 2 tej ustawy, w brzmieniu sprzed nowelizacji Pt - ustawą z dnia 24 kwietnia 2009 r. o zmianie ustawy Prawo telekomunikacyjne oraz niektórych ustaw jest odniesienie się do zasad konstytucyjnych - gdzie w art. 184 Konstytucji RP wskazane jest, że Naczelny Sąd Administracyjny oraz inne sądy administracyjne sprawują, w zakresie określonym w ustawie, kontrolę działalności administracji publicznej;
• zdaniem NSA odpowiadając na to pytanie należało dokonać interpretacji przepisów, gdzie z art. 42 Pt wynikało, że przepis ten nakładał obowiązek, co czyniło operatora podmiotem obowiązanym do wykonania określonych czynności (czyniąc go niejako dłużnikiem). Natomiast z przepisu art. 43 ust. 1 Pt wynikało (z literalnego brzmienia), że daje on uprawnienia Prezesowi UKE do sprawdzenia, kontroli, czy obowiązek został wykonany przez dłużnika. Prezes UKE na podstawie art. 43 ust. 1 Pt władny był reagować w sposób enumeratywnie wskazany w tym przepisie, by osiągnąć efekt właśnie z przepisu art. 42 Pt. Prezes UKE działa samodzielnie poprzez wskazane w przepisie instrumenty służące realizacji egzekwowania już nałożonych obowiązków;
• zdaniem NSA o tym, że przepisu art. 43 ust. 1 Pt nie można i nie należy traktować jako obowiązku regulacyjnego decyduje już z samo jego literalne brzmienie, gdyż w przepisie tym nie użyto słów „nakłada obowiązek regulacyjny".

Metryka ze strony archiwalnej