- Archiwum

WSA oddalił skargi TP

Wyroki w sprawie skarg Telekomunikacji Polskiej na decyzje Prezesa UKE w przedmiocie przyznania TP dopłaty do kosztu netto świadczenia usługi powszechnej odpowiednio za rok 2006 i 2007.

W dniu 3 lutego 2012 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie (dalej jako: „WSA”) dokonał publikacji wyroków ze skarg Telekomunikacji Polskiej S.A. (dalej jako: „TP”) na decyzję Prezesa UKE z dnia 6 września 2011 r. nr DHRT-WKO-6044-1/07 (288) (dalej jako: „Decyzja I”) oraz decyzję Prezesa UKE z dnia 6 września 2011 r. nr DHRT-WKO-6044-1/08(291) (dalej jako „Decyzja II”) w przedmiocie przyznania TP dopłaty do kosztu netto świadczenia usługi powszechnej odpowiednio za rok 2006 i 2007.

SA oddalił skargi TP.

W ustnych motywach rozstrzygnięcia WSA odniósł się przede wszystkim do zarzutów obydwu skarg dotyczących rzekomego naruszenia art. 156 § 1 pkt 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 z późn. zm.) – dalej „k.p.a.”, w zw. z art. 11 ust. 9 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 220, poz. 1447 z późn. zm.) – dalej „u.s.d.g.”, skutkującego nieważnością zarówno Decyzji I, jak i Decyzji II. W związku z powyższymi zarzutami, WSA w pierwszym rzędzie wskazał, że zarzuty te zostały zgłoszone przez TP dopiero na etapie postępowania sądowego, a co za tym idzie Prezes UKE nie mógł się do nich odnieść w toku postępowania administracyjnego. W ocenie WSA nie zachodzi jednak podnoszona przez TP nieważność Decyzji I i Decyzji II, gdyż przepisu art. 11 ust. 9 u.s.d.g. nie stosuje się wprost do spraw telekomunikacyjnych. Zdaniem Sądu, istota art. 11 ust. 9 u.s.d.g. wyraża się w ułatwieniu działalności przedsiębiorców w zakresie uzyskania koncesji, a nie we wszystkich sprawach administracyjnych. Zdaniem WSA brzmienie art. 11 ust. 9 u.s.d.g. jednoznacznie wskazuje, że jego zastosowanie w danej sprawie musi uzasadniać nadrzędny interes publiczny. Charakter spraw dotyczących dopłaty do kosztu netto świadczenia usługi powszechnej – w ocenie WSA – przemawia przeciwko stosowaniu do nich art. 11 ust. 9 u.s.d.g., gdyż w tych sprawach nie zachodzi nadrzędny interes publiczny uzasadniający zastosowanie przedmiotowego przepisu. Interes publiczny w tych sprawach znajduje bowiem odzwierciedlenie w przepisach art. 95 i art. 96 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne (Dz. U. Nr 171, poz. 1800 z późn. zm.) – dalej „Pt”, i wyraża się on w prawidłowym ustaleniu dopłaty do kosztu netto. Sąd stwierdził, że w tak rozumianym interesie publicznym zawiera się również interes innych przedsiębiorców telekomunikacyjnych, którzy nie mają wpływu na ustalenie przedmiotowej dopłaty z uwagi na to, że nie są stronami postępowania administracyjnego w tym przedmiocie. WSA wskazał również, że przewidziany w art. 96 ust. 3 Pt, 60 – dniowy termin na rozpatrzenie przez Prezesa UKE wniosku przedsiębiorcy wyznaczonego o przyznanie dopłaty do kosztu netto ma charakter instrukcyjny. W praktyce termin ten może okazać się zbyt krótki na merytoryczne rozpatrzenie wniosku przedsiębiorcy wyznaczonego choćby z uwagi na konieczność zasięgnięcia opinii biegłego rewidenta. Reasumując rozważania dotyczące powyższego zarzutu, WSA stwierdził, że art. 95 i art. 96 Pt oraz art. 11 ust. 9 u.s.d.g. pozostają w relacji lex sepecialis – lex generalis.

WSA uznał za niezasadne również pozostałe zarzuty skargi TP. W tym zakresie WSA stwierdził, że dopiero wyniki weryfikacji kosztu netto dają materialno-prawną podstawę do orzekania o dopłacie. Sąd podkreślił, że usługa powszechna powinna być dostępna dla wszystkich na terenie całego kraju i z zachowaniem wymaganej jakości. Powyższe okoliczności wyznaczają – w ocenie Sadu - zakres orzekania odnośnie zasadności przyznania dopłaty. Dopiero bowiem ustalenie, że mamy do czynienia z usługą powszechną, daje podstawę do orzekania o dopłacie na rzecz przedsiębiorcy wyznaczonego.

SA podzielił zatem opinię Prezesa UKE, że jeżeli nie są spełnione wymagania co do jakości usługi powszechnej, uzasadnia to odmowę przyznania dopłaty przedsiębiorcy wyznaczonemu. Za prawidłowe WSA uznał również przedstawione przez Prezesa UKE rozumienie pojęcia „uzasadnionego obciążenia” przedsiębiorcy wyznaczonego. WSA wskazał przy tym, że dopiero stwierdzenie, że koszt netto jest uzasadnionym obciążeniem przedsiębiorcy wyznaczonego daję podstawę do przyznania dopłaty do kosztu netto.

Ponadto WSA podzielił stanowisko Prezesa UKE w kwestii „niezyskownego abonenta”, stwierdzając, że pojęcie to nie może być odnoszone do świadczonego przez TP planu socjalnego. Plan ten bowiem przewidywał niski abonament, ale wysokie koszty połączeń telefonicznych, a zatem abonent korzystający z tego planu nie może być z założenia uznany za niezyskownego.

Powyższe wyroki nie są prawomocne.


Sygn. akt VI SA/Wa 2164/11
Sygn. akt VI SA/Wa 2165/11

Metryka ze strony archiwalnej