- Archiwum

W dniu 17 lipca 2014 r. odbyły się przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Warszawie (dalej „WSA”) rozprawy w następujących sprawach: 

Dla wyjaśnienia należy zaznaczyć, że obie sprawy były ponownie rozpoznawane przez WSA, ponieważ na skutek skarg kasacyjnych TP, Naczelny Sąd Administracyjny (dalej „NSA”) wyrokami z dnia 5 grudnia 2013 r. sygn. akt II GSK 1167/12 oraz sygn. akt II GSK 1168/12:

1. uchylił wyrok WSA z dnia 3 lutego 2012 r. sygn. akt VI SA/Wa 2165/11 oddalający skargę TP na Decyzję II, w części utrzymującej w mocy pkt II Decyzji I w sprawie przyznania TP dopłaty do kosztu netto świadczenia usługi powszechnej za rok 2006 oraz
2. wyrok WSA z dnia 3 lutego 2012 r. sygn. akt VI SA/Wa 2164/11 oddalający skargę TP na Decyzję II, w części utrzymującej w mocy pkt II Decyzji I w sprawie przyznania TP dopłaty do kosztu netto świadczenia usługi powszechnej za rok 2006, jednocześnie NSA przekazał obie sprawy WSA do ponownego rozpoznania.

W uzasadnieniu wyroków z dnia 5 grudnia 2013 r. NSA podniósł, iż w jego ocenie w sprawach o dopłatę do kosztu netto świadczenia usługi powszechnej ma zastosowanie tzw. fikcja pozytywnego rozstrzygnięcia organu wynikająca z przepisu art. 11 ust. 9 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej (dalej także „u.s.d.g.”). Zgodnie z tym przepisem bowiem „Jeżeli organ nie rozpatrzy wniosku w terminie, uznaje się, że wydał rozstrzygnięcie zgodnie z wnioskiem przedsiębiorcy, chyba że przepisy ustaw odrębnych ze względu na nadrzędny interes publiczny stanowią inaczej”. W ocenie NSA jednak, WSA, ponownie rozpoznając sprawę, będzie musiał wziąć pod uwagę, że wnioski TP dotyczące dopłaty za lata 2006 i 2007 zostały złożone przed wejściem życie zmienionej ustawy o swobodzie działalności gospodarczej.

NSA w wyrokach z dnia 5 grudnia 2013 r. wskazał nadto, iż błędne było założenie organu, zgodnie z którym dopłata nie została TP przyznana z uwagi na rozmaite uchybienia w świadczeniu przez nią usługi powszechnej, dlatego WSA ponownie rozpoznając sprawę, w zależności od wyniku kontroli zaskarżonych przez TP Decyzji II w zakresie zastosowania art. 11 ust. 9 u.s.d.g., powinien dokonać oceny Decyzji II z punktu widzenia ich zgodności z prawem materialnym, w szczególności art. 96 ust. 4 Pt.

WSA osobnymi wyrokami z dnia 17 lipca 2014 r. uchylił:

I. decyzję Prezesa UKE z dnia 6 września 2011 r. nr DHRT-WKO-6044-1/07(288), w części utrzymującej w pkt II decyzji Prezesa UKE z dnia 24 maja 2011 r. nr
DHRT-WKO-6044-1/07(261),

II. decyzję Prezesa UKE z dnia 6 września 2011 r. nr DHRT-WKO-6044-1/08(291), w części utrzymującej w mocy pkt II decyzji Prezesa UKE z dnia 24 maja 2011 r. nr DHRT-WKO-6044-1/08(268),

III. WSA stwierdził, że uchylone decyzje nie podlegają wykonaniu.

W ustnych motywach wyroków, które zostały przedstawione łącznie dla powyższych spraw, WSA wskazał, iż sprawa jest rozpoznawana po raz drugi, zaś ustne motywy wyroku poda w sposób bardzo zwięzły i lakoniczny, albowiem pełne motywy rozstrzygnięcia zostaną zawarte w pisemnym uzasadnieniu wyroku, które zostanie sporządzone z urzędu.

WSA wskazał, iż zgodnie z treścią art. 190 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi jest związany oceną prawną NSA. W niniejszej sprawie NSA nakazał Sądowi I instancji zbadanie, czy przepis art. 11 ust. 9 u.s.d.g., będzie miał zastosowanie do wniosku TP złożonego przed wejściem w życie art. 11 ust. 9 u.s.d.g.

WSA w obecnym składzie uznał, iż powyższy przepis nie będzie miał jednak zastosowania w niniejszej sprawie. Sąd I instancji zaznaczył, iż gdyby zaakceptował pogląd przeciwny pojawiłyby się bardzo istotne wątpliwości, co do zgodności takiego rozwiązania z prawem wspólnotowym. Sąd musiałby w takiej sytuacji rozważyć przedstawienie pytania prejudycjalnego do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE).

Zaznaczyć należy, iż w niniejszej sprawie wniosek KIGEiT o przedstawienie pytań prejudycjalnych został oddalony.

WSA wskazał ponadto, iż był związany zapatrywaniami NSA, co wykładni przepisów art. 96 ust. 3 i 4 Pt. WSA stanął na stanowisku, iż Prezes UKE nie przeanalizował wszystkich przesłanek zawartych w ww. przepisach, w szczególności o charakterze ekonomicznym. Prezes UKE nie wykazał ponadto, iż przyznanie TP dopłaty do usługi powszechnej stanowiłoby niesprawiedliwe obciążenie w zakresie kosztu netto.

Rozpoznając ponownie sprawę Prezes UKE zobowiązany będzie wziąć pod uwagę wskazania zawarte w wyroku TSUE z dnia 6 października 2010 r. w sprawie o sygn. akt C-222/08.


Wyroki nie są prawomocne.

Sygn. AKt VI SA/Wa 1518/14
Sygn. Akt VI SA/Wa 1545/14