- Archiwum

NSA uchylił wyrok WSA w sprawie oferty LLU

W dniu 18 listopada 2009 r. odbyła się rozprawa przed Naczelnym Sądem Administracyjnym ze skargi kasacyjnej Prezesa UKE od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 17 września 2008 r., którym WSA, po ponownym rozpoznaniu skargi TP SA na decyzję Prezesa UKE z dnia 4 października 2006 r. utrzymującą w mocy decyzję z 23 czerwca 2006 r. zobowiązującą TP SA do przygotowania zmian oferty ramowej określającej ramowe warunki umów o dostępie do lokalnej pętli abonenckiej i związanych z nim udogodnień w zakresie dostępu pełnego i współdzielonego wprowadzonej z urzędu decyzją Prezesa URTiP z dnia 9 sierpnia 2005 r., uchylił skarżone decyzje.

Dotychczasowy przebieg postępowań przed sądami administracyjnymi przedstawiał się następująco.

Rozpoznając po raz pierwszy  skargę TP SA WSA wyrokiem z dnia 12 marca 2007 r. oddalił skargę. W uzasadnieniu do powyższego wyroku Sąd stwierdził, iż ww. decyzja nie narusza prawa w stopniu uzasadniającym jej uchylenie.

W jednym ze sformułowanych zarzutów TP SA stwierdziła, iż Prezes UKE nie mógł na mocy art. 43 ust. 2 Pt zobowiązać TP SA do zmian oferty ramowej określającej ramowe warunki umów o dostępie do lokalnej pętli abonenckiej gdyż na mocy przepisów przejściowych TP S.A. jest zobowiązana do realizacji obowiązków wynikających z ustawy w zakresie określonym w art. 221 ust. 1 pkt 1,3 i 4 Pt przez okres do uprawomocnienia się decyzji, o których mowa w art. 25 (analizy rynków), a z uwagi na to, iż katalog obowiązków wymieniony w art. 221 ust. 1 Pt jest zamknięty i nie ma w nim wymienionego art. 43 ust. 2 Pt Prezes UKE nie może w tym okresie nałożyć obowiązku w oparciu o art. 43 ust. 2 Pt.

Sąd oddalając skargę w zakresie tego zarzutu podzielił stanowisko Prezesa UKE przedstawione w odpowiedzi na skargę, iż z art. 43 ust 2 Pt nie wynika obowiązek dla operatora, ale uprawnienie po stronie organu do zobowiązania operatora do przygotowania zmiany oferty ramowej w całości lub części, jeżeli zajdą okoliczności wskazane w tym artykule, a zatem zbędnym było wymienienie art. 43 ust. 2 Pt w treści art. 221 ust. 1 Pt.

Od wyroku z 12 marca 2007 r. TP SA wniosła skargę kasacyjną, w efekcie której NSA wyrokiem z 20 marca 2008 r. uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do WSA do ponownego rozpoznania. W uzasadnieniu do wyroku NSA stwierdził, iż trafnie strona skarżąca zarzuciła Sądowi I instancji naruszenie art. 141 § 4 p.p.s.a. Zdaniem NSA Sąd nie odniósł się w zasadzie do żadnego z problemów prawnych związanych ze stosowaniem art. 43 ust. 2 Prawa telekomunikacyjnego w stosunku do przedsiębiorców telekomunikacyjnych, o których mowa w art. 221 ust 1  i 4 Prawa telekomunikacyjnego. Jedyny wywód, jaki dotyczy art. 43 ust 2 Prawa telekomunikacyjnego w tym aspekcie, to stwierdzenie, że z przepisu tego nie wynika obowiązek dla przedsiębiorcy telekomunikacyjnego, ale uprawnienie organu regulacyjnego. Ten argument nie jest dostatecznie przekonywujący,  zwłaszcza w porównaniu z treścią art. 42 ust. 1 Prawa telekomunikacyjnego, który to przepis jest wymieniony w art. 221 ust. 1. NSA wskazał, iż w sprawie występuje, co najmniej kilka kwestii prawnych wymagających wyjaśnienia.

Wojewódzki Sąd Administracyjny ponownie rozpatrując sprawę uchylił skarżoną decyzję, w uzasadnieniu do wyroku z 17 września 2008 r. WSA wskazał, iż treść przepisu art. 221 ust. 1 Pt nie stoi w kolizji z art. 43 ust. 2 Pt, a zatem Prezes UKE mógł na podstawie art. 43 ust. 2 wydać skarżona decyzję w stosunku do przedsiębiorcy, o którym mowa w art. 221 ust. 1 Pt.

W ocenie WSA decyzja podlegała uchyleniu, gdyż Prezes UKE naruszył art. 7 i 77 kpa, poprzez niewyjaśnienie stanu faktycznego sprawy, nierozpatrzenie całości materiału dowodowego.

Od powyższego wyroku skargę kasacyjną wniósł Prezes UKE.

Naczelny Sad Administracyjny uchylił skarżony wyrok i przekazał sprawę WSA do ponownego rozpoznania. W ustnych motywach wyroku NSA wskazał, że przede wszystkim zasadny był zarzut naruszenia przez WSA art. 141 § 4 p.p.s.a., gdyż Sąd I instancji w sposób niedostateczny przedstawił przesłanki przemawiające za uchyleniem decyzji, Sąd nie wyjaśnił jakich okoliczności Prezes UKE nie wyjaśnił w sposób dostateczny ani nie wskazał jakie dowody pominął, zbyt lakoniczne uzasadnienie, w ocenie NSA, nie pozwala na skuteczną kontrolę wyroku WSA.

Wyrok jest prawomocny.

Sygn. akt II GSK 183/09

Metryka ze strony archiwalnej