- Archiwum

Sąd Najwyższy oddalił skargę Telekomunikacji Polskiej

Wyrok w sprawie naruszenia tajemnicy telekomunikacyjnej oraz niewywiązywania się z obowiązku uzyskania zgody abonenta w związku z bezprawnym przetwarzaniem danych objętych tajemnicą telekomunikacyjną danych abonenta.

W dniu 1 lutego 2011 r.  do UKE wpłynął wydany na posiedzeniu niejawnym wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 stycznia 2011 r. w sprawie o sygn. akt III SK 32/10 oddalający skargę kasacyjną Telekomunikacji Polskiej SA od wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 27 października 2009 r. sygn. akt VI ACa 374/09. Wyrokiem tym Sąd Apelacyjny w Warszawie oddalił apelację powódki od wyroku Sądu Okręgowego Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 4 grudnia 2010 r. sygn. akt XVII AmT 81/07. Wyrokiem tym Sąd ten zmienił decyzję Prezesa Komunikacji Elektronicznej z dnia 13 sierpnia 2007 roku Nr DKE-WPP-029-21/07 nakładającą na TP  SA karę pieniężną w wysokości 20 000 zł za naruszenie tajemnicy telekomunikacyjnej oraz niewywiązywanie się z obowiązku uzyskania zgody abonenta w związku z bezprawnym przetwarzaniem danych objętych tajemnicą telekomunikacyjną danych abonenta (Pana J.G.), w ten sposób, że obniżył wysokość kary do kwoty 10 000 zł.

W uzasadnieniu wyroku z dnia 5 stycznia 2011 r. Sąd Najwyższy wskazał:

Nieuzasadniony jest zarzut naruszenia art. 209 ust. 1 pkt 24 i 25 i art. 210 ust. 1 i 2 Prawa telekomunikacyjnego przez przyjęcie, że kara pieniężna wymierzona na podstawie Prawa telekomunikacyjnego nie ma charakteru sankcji karnej. W pierwszej kolejności należy wyjaśnić, że z orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego wynika, że nie każda kara pieniężna powinna być utożsamiana z grzywną jako sankcją prawa karnego.

Sąd Najwyższy podtrzymał wyrażone w dotychczasowym orzecznictwie stanowisko, zgodnie z którym kary pieniężne nakładane przez organy regulacji rynku nie mają charakteru sankcji karnych, jednakże - mając na względzie zapatrywania Europejskiego Trybunału Praw Człowieka - przyjmuje, że w zakresie w jakim dochodzi do wymierzenia przedsiębiorcy kary pieniężnej, zasady sądowej weryfikacji prawidłowości orzeczenia organu regulacji w tym zakresie, powinny odpowiadać wymogom analogicznym do tych, jakie obowiązują sąd orzekający w sprawie karnej (wyroki Sądu Najwyższego z 14 kwietnia 2010 r., sygn. akt III SK 1/2010; z 1 czerwca 2010 r., sygn. akt III SK 5/2010; z 21 września 2010 r., sygn. akt III SK 8/2010; z 4 listopada 2010 r., sygn. akt III SK 21/2010). Uczynienie zadość przedmiotowemu standardowi nie oznacza z oczywistych względów ani konieczności, ani możliwości recypowania do spraw z zakresu regulacji telekomunikacji instytucji prawa karnego materialnego.

W zakresie dotyczącym zarzutu naruszenia art. 209 i 210 ust. 1 i 2 Prawa telekomunikacyjnego poprzez przyjęcie, że sankcja administracyjna nie może zostać wymierzona w wysokości symbolicznej, Sąd Najwyższy podtrzymał dotychczasowe stanowisko, zgodnie z którym w sprawach z zakresu regulacji rynku, z uwagi na dolegliwość wymierzanych sankcji, należy przywiązywać szczególną wagę do respektowania ograniczeń swobody ustawodawcy i organów administracji wynikających z Konstytucji RP. W odniesieniu do przedmiotowego zarzutu oznacza to, że przy rozstrzyganiu sporu między regulatorem rynku a przedsiębiorcą telekomunikacyjnym w kwestii wysokości nałożonej kary pieniężnej, orzekające sądy powinny kierować się konstytucyjną zasadą proporcjonalności. Zasada ta służy dopasowaniu wysokości sankcji do okoliczności konkretnego stanu faktycznego oraz różnych wartości, które w różnym zakresie oraz w zróżnicowanym stopniu chronione są przez poszczególne jednostki redakcyjne art. 209 Prawa telekomunikacyjnego. Skarga kasacyjna powódki nie zawiera zaś argumentów pozwalających przyjąć, że nałożona kara, zwłaszcza w wysokości zmniejszonej przez Sąd Okręgowy, jest nieproporcjonalna.

Sygn. akt VI ACa 374/09

Metryka ze strony archiwalnej